بازي آخر، بازي من بود با زندگي تو كه بماند يا برود تا آن دورها
تا
جايي كه نايستد باد
تا آن هنگام كه با چشمان بسته بخندي و خم شوي و از بساط، مجله‌اي بر داري
تا جايي كه دكمه پاز را بفشاري و شعله‌اي خاموش، هم‌چنان خاموش بماند يا كه اشكي غلتان- هم‌چنان غلتان بماند بر گونه‌ي اين روزها
و آشفته شوي با مته‌هاي فريادي كه در دره‌ي فراموشي... كه در ماتحتِ بي‌هوشي
بازيِ آخرِ تو
در خاموشي غلتانِ چشمانِ نيم بسته‌يِ شب‌هايِ هزارتويِ بابل بود.
درِ مترو كه بسته مي‌شود، كوههاي سيرا ماسترا را بالا مي‌روم
در گرمای بوليوي
و با تبار شناسي اخلاقِ آفتاب‌گردان
به سمتي خيره می شوم كه كارخانه‌هاي باتري سازي به پرواز درمي‌آیند.
و در ايستگاه‌های برهوت
واژه‌گان به ذهن اسب و عسل پر مي‌كشند.
همه‌ي مهارتهایم را از دست داده‌ام
دیگر نه سازهاي زهي
و نه برگهایِ روی حوض
هيچ‌كدام را نمي‌توانم جمع كنم
و مهارتِ ديدن‌ات بی ديدن‌ات.
مهارتِ رخنه در واژه‌هاي سكوت‌ات
و مهارتِ دست ساييدن بر اندام باريك‌ات.
مهارتِ دست به دست كردن جام نگاهی كه تا به تو برسد خالي است
مهارتِ حلقه شدن بر انگشت‌ات و مهارت خاموش ماندن براي ادامه
پرنده‌گان بر بام‌هاي بي‌نام فرود مي‌آيند
و عاشقان
خسته‌ترين نيمكت‌ها را پیدا مي‌كنند.
دريا، روز، كمي آب و قطره‌اي تشنه‌گي
رويا مي‌بينم يا با تشنگي واژگان در پي نام‌ها مي‌دوم؟
نمايش تكرار مي‌شود، بازيگران در جاي خود صف كشيده‌اند،
آماده
و راه‌هاي ديروزی هم تكراري ست.
من،
ولگردِ ماسه بادي
به تابستان نمي‌توانم برسم
چرا که نرده‌هاي باغ شكسته است
و نه شرابي در خون است
و نه اين قله كه دور است
فرداست.
از پلكان نمايش‌خانه به زير مي‌آيم
زيرنويس: خستگي ماه لخ لخ كنان با كه كاش كه كاش كه کاش، به آهن‌گر خانه مي‌آيد.
يادي كه چون پيچكِ آب بپيچد بر پايِ غواص و بکوبدش بر دهان پر از خزه و سطح مرجانيِ روزهاي رفته
بي‌اثري بر درختِ خشكِ كُناري
و بي گرمايِ دستي كه حلقه‌ها، حلق آويزش كرده باشند
و بي همياريِ نگاهي تا روشن شود شعله‌اي در قلب اين روزهاي مرده
فقط: بگذريم
بگذريم.
