بازي آخر، بازي من بود با زندگي تو كه بماند يا برود تا آن دورها
تا
جايي كه نايستد باد
تا آن هنگام كه با چشمان بسته بخندي و خم شوي و از بساط، مجله‌اي بر داري
تا جايي كه دكمه پاز را بفشاري و شعله‌اي خاموش، هم‌چنان خاموش بماند يا كه اشكي غلتان- هم‌چنان غلتان بماند بر گونه‌ي اين روزها
و آشفته شوي با مته‌هاي فريادي كه در دره‌ي فراموشي... كه در ماتحتِ بي‌هوشي
بازيِ آخرِ تو
در خاموشي غلتانِ چشمانِ نيم بسته‌يِ شب‌هايِ هزارتويِ بابل بود.
درِ مترو كه بسته مي‌شود، كوههاي سيرا ماسترا را بالا مي‌روم
در گرمای بوليوي
و با تبار شناسي اخلاقِ آفتاب‌گردان
به سمتي خيره می شوم كه كارخانه‌هاي باتري سازي به پرواز درمي‌آیند.
و در ايستگاه‌های برهوت
واژه‌گان به ذهن اسب و عسل پر مي‌كشند.
همه‌ي مهارتهایم را از دست داده‌ام
دیگر نه سازهاي زهي
و نه برگهایِ روی حوض
هيچ‌كدام را نمي‌توانم جمع كنم
و مهارتِ ديدن‌ات بی ديدن‌ات.
مهارتِ رخنه در واژه‌هاي سكوت‌ات
و مهارتِ دست ساييدن بر اندام باريك‌ات.
مهارتِ دست به دست كردن جام نگاهی كه تا به تو برسد خالي است
مهارتِ حلقه شدن بر انگشت‌ات و مهارت خاموش ماندن براي ادامه
