باز جدالِ نوشتن
گلِ‌گونه، بوسه‌هاي پراكنده‌ي باد
حيف كه چشمه‌ها:
معموليِ معمولي.
کولهها
خاليِ خالي.
دشت و گنجشك
يكي در زمينه، يكي در دوردستِ خاطره
و
زني كه هنوز نوبتِ چشم‌گذاشتن‌اش نشده.
ساغرِ شانه‌ها
لب تشنه‌گي لب‌پرِ پياله‌ها.
که چشم‌ِ خشكِ چشمه‌ها
به ديدار سبزيِ گندمِ نارس باز نشد.
زنده‌گی چه‌قدر بازی دارد پسرم
- می‌دانم
اگر گیتارها از خیابان بگذرند
اگر ترانه‌ها از می‌خانه‌ها سرریز شوند
اگر سدها نترکند از دل‌تنگی
اگر سرناها ننوازند به مویه
اگر رقص سه‌پا
اگر زندان سکندر...
بار دیگر از تختِ سلیمان به زیر می‌آیيم
از گرده‌ی آلمان‌ها با هم می‌گذریم
و مه از دره‌ی سه‌هزار بالا مي‌آيد
این راه‌های بی‌سوار؟
از چاله‌هاي آفتاب صدايت را نمي‌شنوم
آنژيويِ عشق مگر ...
در تجلي روياها
در رودهاي بودا
در تلقي من از نكات شن‌ريزِ اين لب‌ها
وندرين جماهير لجن - ودكا
وين چهره كه ساعت‌ها نشسته كنار پنجره‌ي آينه
با گويشِ غريب
با چالش پنهان در ابروان
وين رود كه مي‌كشد مرا به پهنه‌ي بي‌آبي
به آسمان
بويِ چوب-آتش، يادِ‌جاده‌ي عباس آباد
پر پيچك و پيچ
كنار رخت‌كن پاييز
باد، برگ
بودا
بر گِردش هيچ.
