درست در زمان‌هایی که احساس می‌شود مرزِ میان شعر و ... شعر به باریکیِ موست، شاید به تر باشد...روزهاي بيش‌تري روانه‌ي اين جاده‌ي خسته شود
تن‌ات،
سوئزِ نگاه‌ات و كشتيِ شكسته‌ي واژگاني كه به سختي از پشت خطوطِ خانه‌زادِ ايرانسل به گل مي‌نشينند:
سلام بر صنوبر
درود بر گل‌اندام.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر