بر جوي‌بارِ پرگِل‌اي كه بارانِ شبانه از سرنوشتِ تيره‌ي درختان ساخته است و مي‌بَرَد همه يادهاي رفته‌گان
باز مي‌شود دلِ تنگِ سيل‌بند و پر مي‌كند حفره‌‌ي خاليِ چشمانِ جوي .
دامانِ تنگِ دره مي‌گشايد زبانِ رود
به خوانشِ وِردش
تا ببرد بُرِشِ آسمانِ انباشته از ابرِ يك روزِ شهريوري.
بارانِ شبانه بر جوي‌بارِ پُرگلِ پُر پيچ و تاب
مي‌تابد
خاميِ زبانِ من و تَرآتش- زبانه‌ي بوسه‌ي جوي
مي‌رود تا آغازِ يك روزِ شهريور باشد:
بر دامانِ خاكي كه آرميده‌ام
يا در بستر رودي كه جا خوش مي‌كند تن‌ام
يا هرجايي كه اندامِ كامليا و كانگورو به هم مي‌ريزد
از بس كه آرام ندارد اين آسمان و جوي‌بارِ ابرش.
۱۳۸۶ مهر ۲۴, سه‌شنبه
اوجا
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر