تو بگير قلبِ شاكيِ من
مدام بهانه مي‌گيرد
تو بگير اين خانه از اول هم نياورده تاب، جايِ خاليِ تو را
مرهمِ دردي تو بر زخمي كه باستانيِ آبله رويانِ سيه‌پوش...
قرارِ دشتي تو بر نا‌آراميِ بهارِ ظغيانيِ رودهايِ بي مصب
3
قرار بوده تا نسازد ملاتِ پروازم
جريانِ ناهم‌سازِ هذيان گنگِ رودخانه‌هاي شور دشتِ كشوراَم
4
بامدادان، اين قلبِ بهانه‌گير
بي رواندازِ مرهم‌ات
–ديگر-
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر