گالش

در نشانيِ جديدي كه از خودم بر جا مي‌گذاري، خود را گم مي‌كني، مي‌روي تا دوردستِ عدن، در ميان سايه‌هاي كاج و چمن و قمري كه مي‌خواند در نواهاي ناپيداي قژقژِ صفحهِ‌ي شكسته،بسته‌ي گرام. باري

از پيچِ خيالم كه بالا مي‌روي، مي‌بينم‌اَت هم‌چنان مشتاق و پا در ركابِ همه فصولِ سردي و سرما و كوره راه‌ها گرمِ گرم و ، تا بدان‌سويِ امنيتِ خاطر كه جايي براي نشستن هست و بايد باشد اين روز تا بگذرد زمان و مي‌گذرد تا ، تا رودي پر از گردويِ سبز و هياهويِ غروب در ميانِ گله بودن و ديدنِ چشمانِ خوش‌رنگِ خورشيد و باز ، مي‌روي تا روزي ديگر بياغازي.