شمال

صدايِ خسته‌گي‌هاي پياپي و گله‌گزاري‌هاي ديگر گويي هميشه‌گي. فايلِ تكراريِ موسيقي كه نه آرامش مي‌بخشد و نه نيرو مي‌دهد: به خلسه‌ات مي‌برد .

باري، خسته‌گي از كار نيست ، از تنهايي هم نه، از بيهوده‌گيِ اين دقايق شايد. از اين‌كه نه دل بر كار مي‌دهي كه بدان مشغولي براي گذرانِ روزمرگي و از اين كه مي‌داني چرخ بر اين روال چرخيده هم‌واره از خيام و فردوسي و بيهقي و حافظ تا آني كه در آن عمر مي‌گذراني و مي‌كشي.

از برايِ قدري آسوده‌گيِ خيال، نقدِ عمر مي‌ستاند و از براي لحظه‌اي شادي، چشم‌اندازِ‌ پلشتي‌هاي جهان از دريچه‌ي خاطرات بازياد مي‌آيد. هنوز انگار چه‌گوارا و حسين تنهايند ،نصرت در رشت تنهاست و شيون در راه‌روهاي وزارت‌خانه . سر و تنِ ميرزا هم. هنوز انگار مرگ در دو قدميِ تو با موشك‌هاي نابِگاه ؛ هستي‌ِ عمرت را نشانه رفته ، هنوز انگار زندانيِ تازه مي‌خواهد تا كه زندان‌بانِ بي‌عار، بي‌كار نباشد ، هنوز برايِ دميِ شادي قساوتِ قلب لازم است شايد.